در پی یک قرن و نیم بعد از مرگ ناپلئون همگان می پنداشتند که وی براثر سرطان از پا در آمده است پزشکان سرتاسر عالم جملگی این تشخیص را چون واقعیتی انکارنشدنی می پنداشتند.
تا این که پزشک گمنامی از کشور سوئد این واقعیت را به دیده شک و تردید نگریست.تخصص در علم سم شناسی دکتر استن فورشوفود و نیز عشق و علاقه مفرط او به شخصیت افسانه ای ناپلئون ، دست به دست هم دادند و او را به کشف حقیقتی رهنمون ساختند که تا آن زمان از نظرها پنهان مانده بود.در سال 1955 هنگامی که دفتر خاطرات لوئی مارشان پیشخدمت مخصوص امپراطور منتشر گشت دکتر فورشوفود از خواندن خاطرات سرگذشت بیمار سنت هلن در واپسین ماه های حیاتش سخت دچار حیرت گشت و از خود پرسید چرا همه عارضه ها و آثار و علائمی که مارشان با دقت تمام بدان اشاره می کند باید دقیقا همان عارضه ها و علائمی باشند که در مسمومیت با آرسنیک هم مشاهده می شود؟ آیا امپراطور قربانی جنایتی نشده است؟ فورشوفود تصمیم می گیرد از راز این مشابهت پرده بردارد.
وصیت ناپلئون بناپارت به پزشکش ، شش روز قبل از مرگ:
"" از شما می خواهم که پس از مرگم که چندان فاصله چندانی با من ندارد جسدم را بشکافید ، و نیز آرزو دارم قلبم را در آورید و در الکل قرار دهید و آن را برای ماری لوئیز عزیزم به پارم ببرید....
مخصوصا به شما سفارش می کنم که معده ام را به دقت مورد آزمایش و بررسی قرار دهید و درباره آن گزارش دقیق و مشروحی تهیه و تسلیم پسرم کنید . این وظیفه را به عهده شما می گذارم که در مورد چنین آزمایش و بررسی از هیچ چیز فرو گذار نکنید ......
نفرت و بیزاری که در آخرین لحظات عمر در دل دارم را نثار همه خاندان های سلطنتی می کنم""
